بنویس تا اتفاق بیفتد
وقتی رویاها یا آرزوهای خود را می نویسید مثل این است که تابلویی را دست بگیرید، تابلویی که رویش نوشته ((آماده به کار)).
در انتهای پایه ی مغز، گروهی سلول قرار دارد که کارشان طبقه بندی و ارزیابی اطلاعات رسیده است. این مرکز کنترل را دستگاه فعال ساز شبکه ای( آر.ای.اس) می نامند. این سیستم، اطلاعات اضطراری را به بخش فعال مغز و اطلاعات غیراضطراری را به بخش نیمه هوشیار ارسال می کند. دستگاه فعال ساز شبکه ای، مغز را در حالت هوشیار قرار میدهد و آنرا آماده نگه میدارد.
درست همانطور که گریه ی فرزند شما، از اتاقی در انتهای راهرو، میتواند شما را از خوابی عمیق بیدار کند. این سیستم سروصداهای بی اهمیت شبانه را می سنجد- صداهایی مانند چکه کردن شیرآب، صدای جیرجیرک ها- و با حذف موارد غیراضطراری، شما را فقط در موارد اضطراری از خواب بیدار می کند. بچه گریه می کند وشما در کسری از ثانیه روی تخت صاف می نشینید، کاملا هوشیار و آماده برای نجات نوزاد.
در اتاقی شلوغ و پرسروصدا ناگهان، یک نفر اسم شما را به زبان می آورد. و آن یک کلمه از میان دریای سروصدا عبور می کند و گوش های شما ناگهان تیز می شود. و سر خود را به طرف گوینده می چرخانید. نام شما وقتی بر زبان کسی جاری می شود درست مثل تکه ای طلا در میان شن ها کاملا توی چشم می زند.
دستگاه فعال ساز شبکه ای برای مغز مثل یک سیستم فیلترکننده عمل میکند. نوشتن باعث نصب فیلتر میشود.
روی کاغذ آوردن یک هدف
این کار باعث نصب فیلتری میشود که سبب می شود نسبت به برخی چیزها در محیط پیرامون خود هوشیار شوید. نوشتن باعث فعال شدن دستگاه فعال ساز شبکه ای می شود که به نوبه ی خود پیامی را برای قشرمخ می فرستد . بیدار شو! حواست را جمع کن! این جز خاص را در نظر بگیر!))
وقتی هدفی را می نویسید، مغز شما برای رسیدن به آن به شما کمک می کند و شما را نسبت به نشانه ها و علایمی هوشیار می کند همیشه جلوی چشم شما بودند.
.: Weblog Themes By Pichak :.
